Tworzenie instalacji kanalizacyjnej w obrębie łazienki należy zacząć od wykonania podejść kanalizacyjnych, czyli specjalnych odgałęzień łączących pion kanalizacyjny z poszczególnymi urządzeniami. Wspólne podejście do pionu kanalizacyjnego mogą mieć umywalki, wanny i kabiny prysznicowe. Oddzielne podejście, znajdujące się poniżej pozostałych, powinna mieć każda toaleta.

Podejścia do toalety mogą mieć maksymalnie długość 1 metra, natomiast do wanny, umywalki czy prysznica – do 3 metrów. Aby uniknąć problemów z powolnym spływaniem wody czy zatykaniem się rur odpływowych należy odpowiednio dobrać ich spadki oraz średnice. Rury kanalizacyjne powinny mieć spad od 2 do 15 centymetrów na każdy metr długości. Średnica rur zależy od rodzaju przyłączonego urządzenia – dla toalety są to rury o średnicy 110 mm, dla wanny czy kabiny prysznicowej – 50 mm, zaś do przyłączenia odpływu umywalki – 32-40 mm.

W zależności od przyłączanego urządzenia wlot odpływu należy zamieścić na różnych wysokościach. W przypadku umywalek wlot odpływu znajduje się od 50 do ponad 60 centymetrów ponad podłogą. Dla kabin prysznicowych – do kilku cm nad podłogą, zaś dla wanien – około kilkunastu (z reguły 15-16 centymetrów ponad podłogą). Oczywiście wszystkie odpływy powinny być wyposażone w kolanka zabezpieczające łazienkę przed przedostawaniem się przykrych zapachów z kanalizacji.

Odpływ z misek toaletowych może być rozwiązany na dwa sposoby. Mamy do wyboru toalety z odpływem pionowym lub poziomym. Najczęściej stosuje się odpływ poziomy, chociaż w niektórych budynkach (głownie starszych) spotyka się odpływ pionowy. W zależności od rodzaju odpływu od toalety powinniśmy wybrać odpowiedni rodzaj miski klozetowej.

Instalacja kanalizacyjna to tylko część "orurowania" łazienki. Drugą, nie mniej ważną częścią jest instalacja wodna, czyli rury doprowadzające wodę do urządzeń łazienkowych – umywalek, wanien, pryszniców czy spłuczek. Dzięki zastosowaniu odpowiednich rur wodę w łazience można bezproblemowo doprowadzić w dowolne miejsce.

Rury można układać bądź w podłodze, bądź w wykutych w ścianach rowkach. Można wybrać klasyczne rury stalowe, miedziane lub z tworzyw sztucznych. Niestety, najpopularniejsze rury stalowe mają wiele wad – nienajlepszej jakości stal oraz zanieczyszczona woda powodują, że rury takie szybko korodują, zarastają kamieniem i w związku z tym wymagają wymiany co 7-10 lat. Warto więc rozważyć wybór instalacji miedzianej (droższej) lub z tworzyw sztucznych (o cenie porównywalnej ze stalowymi).

Rury z tworzyw sztucznych są lżejsze niż stalowe, łatwiej więc je montować. Ich niskie przewodnictwo cieplne oznacza małe straty ciepła. Wewnętrzna powierzchnia tych rur jest bardzo gładka, co zmniejsza opory przepływu i zapobiega osadzaniu się kamienia na wewnętrznych ściankach. Instalacje z tworzyw sztucznych nie wpływają na smak, kolor i zapach wody. Instalacje wykonane z tworzyw sztucznych są jednak wrażliwe na promieniowanie słoneczne oraz podwyższoną temperaturę.

Instalacje wykonane z miedzi są odporne na podwyższoną temperatury czy promieniowanie słoneczne, wykazują dobre przewodnictwo cieplne i elektryczne. Materiał ten jest plastyczny, instalacje są więc łatwe w montażu. Instalacje miedziane są bardzo trwałe – przy poprawnym wykonaniu można je eksploatować nawet przez 50 lat. Instalacje miedziane są jednak bardzo wrażliwe na niektóre rodzaje korozji.

Na co warto zwracać uwagę przy układaniu instalacji wodnej? Nie wolno jej układać nad przewodami gazowymi i elektrycznymi. Należy także unikać łączenia rur w podłodze.