Linoleum ma dwa składniki: masę wykładzinową i nośnik. Surowcem wyjściowym do produkcji masy wykładzinowej jest utleniony pokost lniany. Jest to kauczukowaty, elastyczny materiał, do którego dodaje się ok. 20 % stopionej kalafonii (żywicy naturalnej), przez co przy ciągłym nagrzewaniu do temperatury 130 – 150° !C w wyniku stapiania się składników powstaje tzw. spoiwo linoleum.

Sama masa wykładzinowa składa się mniej więcej w równych częściach ze spoiwa linoleum oraz drobno zmielonej mączki korkowej lub drzewnej i wypełniaczy mineralnych w postaci kredy i pigmentów. Ciemne gatunki linoleum uzyskują swoje zabarwienie od brązowej mączki korkowej, natomiast w jasnych przeważa mączka drzewna. Po starannym zmieszaniu dodatków ze spoiwem gorąca masa jest nawalcowywana na warstwę osnowy z tkaniny jutowej. Następnie linoleum wysycha (zależnie od grubości) przez 2 – 3 tygodnie i nabiera swoich właściwości użytkowych.

Linoleum występuje jako jedno- lub dwuwarstwowa elastyczna wykładzina podłogowa na osnowie z juty. Szerokość wstęgi jest uwarunkowana produkcją i wynosi 2,0 m, natomiast grubość od 2 do 4 mm. Do pomieszczeń mieszkalnych wystarczająca jest grubość do 2,5 mm.

Wskazówki praktyczne
Linoleum zasadniczo przykleja się na całej powierzchni do podłoża. Najlepiej się do tego nadają gładko wyrównane jastrychy. Do przyklejenia do podłoża stosuje się klej dyspersyjny lub rozpuszczalnikowy. Kleje dyspersyjne są mniej szkodliwe dla środowiska i z tego względu należy je częściej stosować.

Złącza podłużne między pasami linoleum można połączyć wodoszczelnie, dzięki czemu powstaje ciągła, jednorodna powierzchnia. Do uszczelniania spoin stosuje się zgrzewanie z użyciem tzw. drutu topikowego do linoleum – materiału wykonanego na bazie klejów dwuskładnikowych.

Linoleum czyści się w zależności od stopnia zabrudzenia przez zamiatanie, odkurzanie lub zmywanie czystą wodą. Przy silniejszym zabrudzeniu można dodać do wody obojętnego mydła lub odpowiedniego wosku do zmywania. Przydatność szarego mydła jest wątpliwa ze względu na zawartość składników alkalicznych. Można stosować środki do szorowania, jednak nie na linoleum pokrytym warstwą ochronną.

Linoleum jest odporne na chodzenie a na odpowiednim podkładzie korkowym także tłumi dźwięki uderzeniowe. Równocześnie warstwa korkowego podkładu podobnego do linoleum zapewnia cieplejszą podłogę dla stóp. Linoleum jest antystatyczne i wykazuje stosunkowo małą wrażliwość na ścieranie powierzchni. Dopóki wykładzina nie jest zużyta, można np. usuwać uszkodzenia przez zeszlifowanie. Naprawianie pasów linoleum nie jest zalecane.

Jeśli zamiast mączki korkowej stosowana jest w znacznej ilości mączka drzewna, to dla zmniejszenia kruchości linoleum chętnie dodaje się plastyfikatorów, jak np. estrów kwasu ftalowego. Plastyfikatory te ulatniają się powoli i zanieczyszczają powietrze w pomieszczeniu.

Alternatywy
Zamiast linoleum można w zasadzie stosować wszystkie zwykłe wykładziny podłogowe. Decydujące znaczenie mają występujące w danym przypadku wymagania. Bezpośrednio porównywalne jest PVC, przy czym istotne różnice wynikają z oceny ekologicznej.

Literatura
Specjalna literatura fachowa z nowszych czasów nie jest znana. Istnieją jednak informacje fachowe wydawane przez producentów, zawierające wskazówki odnośnie sposobu użycia i informujące obszernie o możliwościach zastosowań.
WOLSKI Z.: Roboty podłogowe i okładzinowe. Arkady, Warszawa 1974.
PN-66/B-01200. Wyroby i półfabrykaty korkowe. Podział, nazwy i określenia.
DIN 18171. Linoleum. Anforderungen und Pr.fung (Linoleum. Wymagania i badanie).
DIN 18173. Linoleum-Verbundbelag. Anforderungen und Pr.fung (Wykładzina zespolona z linoleum. Wymagania i badanie).