Najczęściej stosowanymi konstrukcjami łukowymi są łuki odcinkowe (segmentowe). Są one o wiele niższe (mają mniejszą wyniosłość) od łuków kolistych tej samej rozpiętości. Wytwarzają więc na podporach znacznie większe siły rozporowe, które są tym większe, im bardziej płasko łuk jest skonstruowany. Przy prawie poziomo wymurowanym przekryciu (nadprożu) nad otworem okiennym lub drzwiowym mówi się wtedy o łuku “płaskim”. Łuki odcinkowe służyły często jako murowane odciążenia nad nadprożami z kamienia naturalnego lub z belek drewnianych, wnękami itp. Łuk charakteryzuje rozpiętość l (w świetle) i strzałka f.

Wskazówki praktyczne
Wysokość strzałki przyjmuje się zwykle 1/10 do 1/12 rozpiętości. Przed wymurowaniem łuku należy wykonać podpory (wezgłowia) na przykład ze starannie przyciętych lub ociosanych kamieni. Do wykonania krążyny wystarczy przy niewielkiej rozpiętości odpowiednio szeroka i długa deska, z której wycina się kształt łuku według projektu. Krążyny układa się na krótkich oczepach drewnianych, podpartych słupami. Łuk muruje się na pełne spoiny, idąc od obu wezgłowi, z odpowiednim przewiązaniem. Spoiny od strony zewnętrznej łuku nie mogą być grubsze – od 2 cm, a w podniebieniu nie powinny być cieńsze od 0,5 cm.

Literatura
Warunki techniczne wykonania i odbioru robót budowlano-montażowych. Tom I Budownictwo ogólne, część 2, Arkady, Warszawa 1990.
REICHART H.: Konstruktiver Mauerwerksbau. 1992. (Konstrukcje murowane).
PN-68/B-10020. Roboty murowe z cegły. Wymagania i badania przy odbiorze.
DIN 1053 T.1. Mauerwerk. Berechnung und Ausf.hrung (Konstrukcje murowane. Obliczanie i wykonywanie).