Łuk kołowy kształtowany z drobnych elementów (kamienia, cegły) którego oś jest wycinkiem koła, jest najstarszym rozwiązaniem konstrukcyjnym, zwieńczającym otwór w murze. Poza zdobiącą go ornamentyką sam łuk uchodzi za wyróżnik stylu romańskiego. Z powodu swej wysokiej wytrzymałości i efektu architektonicznego jeszcze i dziś łuk jest preferowanym rozwiązaniem zwieńczenia drzwi wejściowych do domów mieszkalnych, często stosowanym rozwiązaniem w budownictwie sakralnym i obiektach użyteczności publicznej.

Na frontowej części budowli, cegły na podporach łuku ułożone są poziomo. W tej sytuacji obciążenie na mur przenosi się w pionie. Siły wzdłużne, które występują przy bardzo płaskich łukach, nie pojawiają się w łukach kolistych. W szczyt łuku kołowego powinien być zawsze wpasowany kamień zamykający (zwornik).

Wskazówki praktyczne
W celu wymurowania łuku potrzebne jest rusztowanie krążynowe, zwane również krążyną albo szablonem. Składa się ono z dwóch poziomych desek, złączonych ze sobą ukośnymi podporami usztywniającymi. Sklepienie łuku układane jest później na deskach szalunkowych, lub łatach. Łuk należy murować poczynając od obu podpór, łącząc cegły na pełne spoiny. Spoiny na górnej części łuku nie powinny być grubsze niż 2 cm, a na podniebieniu sklepienia powinny mieć grubość co najmniej 0,5 cm. Wtedy przy małej rozpiętości łuku nie ma konieczności wstawiania klina.

Literatura
REICHERT H.: Konstruktiver Mauerwerksbau; Bildkommentar zur DIN 1053-1 Teil 1 (Budownictwo murowane konstrukcyjne; Komentarz rysunkowy do DIN 1053 cz.1).
PN-87/B-03002. Konstrukcje murowe. Obliczenia statyczne i projektowanie.
DIN 1053 Teil 1. Mauerwerk (Mury).