Łuk ostry powstaje przez połączenie (pod kątem) dwóch odcinków łuków kołowych. Jest on typowym elementem kształtującym styl gotycki w architekturze. Znamy trzy rodzaje ostrołuków, różniące się stosunkiem rozpiętości łuku do jego wysokości. Zależnie od położenia środka łuku na poziomej linii przechodzącej przez wezgłowia, mogą więc być łuki normalne, spłaszczone (obniżone) i podwyższone. Podpry są poziome, tak aby obciążenie od góry było pionowo przenoszone na mur. Siły ścinające (poziome), jakie występują przy łuku płaskim, w przypadku ostrołuku nie zjawiają się. W wierzchołku ostrołuku wstawia się często zwornik z profilowanego ciosu kamiennego.

Wskazówki praktyczne
Środki M łuków składowych po lewej i po prawej stronie, w przypadku ostrołuku normalnego znajdują się w punktach wezgłowiowych. Promień łuku r jest wtedy równy rozpiętości l. Do wymurowania łuku niezbędna jest krążyna. Składa się ona z dwu warstw desek, które przycina się według projektu, przybija gwożdziami do zastrzałów usztywniających i ustawia na odpowiednim poziomie na rusztowaniu. Łuk należy murować posuwając się od obu wezgłowi, na pełne spoiny z przewiązaniem cegieł. Spoiny po zewnętrznej stronie łuku powinny mieć grubość nie większą od 2 cm; spoiny na podniebieniu nie mogą być cieńsze od 0,5 cm.

Literatura
PN-68/B-10020. Roboty murowe z cegły. Wymagania i badania przy odbiorze.
DIN 1053 T.1. Mauerwerk; Berechnung und Ausf.hrung (Konstrukcje murowe; Obliczanie i wykonywanie).