Choć materiały ociepleniowe nie zmieniają się od lat, ich
montaż wraz z rozwojem techniki i zdobytymi doświadczeniami ulega
wyraźnemu udoskonaleniu.

Dlatego inwestorzy zwracają uwagę, czy ich ekipa “idzie z duchem czasu”,
ogląda jej prace, przemyśla jej propozycję. Jeśli firma sugeruje
rozwiązania składające przypadkowe elementy od różnych producentów,
powołując się na oszczędności, to istnieją podejrzenia, że firma stara
się “wcisnąć” zalegający towar u zaprzyjaźnionego producenta.
Profesjonalna firma wie bowiem, że “składaki” nie tylko dają
nieprzewidziane efekty, ale również pozbywają nas okresowej gwarancji
na materiał i wykonanie.

worker

Jest kilka metod ocieplania budynku. Jednak
najlepszym rozwiązaniem jest metoda kładzenia izolacji na zewnętrznej
stronie ściany. W ten sposób najdokładniej uda nam się wykluczyć tzw.
mostki termiczne, które powstają najczęściej w miejscu połączenia płyt
balkonowych ze stropem, w ścianach tam, gdzie znajdują się wieńce i
nadproża, a także wokół otworów okiennych i drzwiowych.

Wewnętrzne ocieplanie ścian jest mało opłacalne, wykonuje się je
jednak często, gdy zależy nam na zachowaniu naturalnej elewacji
budynku, np. przy domach z bali lub gdy modernizujemy istniejące
budynki, chcąc zachować ich zabytkowy wygląd.

Metoda lekka mokra

To najbardziej popularna metoda ocieplania ścian zewnętrznych,
wykonywana od wielu lat, zarówno przy izolowaniu nowopowstałych
budynków, jak i modernizacji istniejących. Metodą lekką mokrą można
ocieplać lub docieplać wszystkie ściany z wyjątkiem tych wykonanych z
drewna. Polega ona na na przymocowaniu płyt izolacyjnych (np.
styropianowych czy z wełny mineralnej) do ścian budynku i wzmocnieniu
ich powierzchni siatką z włókna szklanego. Całość pokrywa się tynkiem
cienkowarstwowym.

Metoda lekka mokra z zastosowaniem styropianu

styropian

Rys. ATLAS

  1. Ściana docieplana
  2. Zaprawa klejowa
  3. Warstwa styropianu
  4. Siatka z włókna szklanego zatopiona w zaprawie klejowej
  5. Zaprawa klejowa
  6. Podkład tynkarski
  7. Tynk szlachetny

Metoda lekka mokra z zastosowaniem wełny mineralnej

welna

Rys. ROCKWOOL

  1. Zaprawa klejąca
  2. Płyta fasadowa
  3. Zaprawa zbrojąca
  4. Siatka z włókna szklanego
  5. Podkład tynkarski
  6. Tynk mineralny
  7. Farba silikonowa
  8. Listwa cokołowa
  9. Złącze listwy cokołowejŁącznik do mocowania listwy cokołowej

Zalety i wady

Grubość płyt z wełny lub styropianu może być różna, ale zaleca się
stosowanie warstwy nie cieńszej niż 12 cm. Oferowane na rynku systemy
pozwalają na wykonanie nawet 25 cm warstwy izolacyjnej. System taki nie
obciąża nadmiernie ścian, dobrze je ociepla i pozwala uzyskać ładną
elewację. Właśnie nazwa wynika z tego, że całość waży zaledwie 10-30
kg, a do zapraw klejowych i tynku używana jest woda. Nazywana jest
również bezspoinowym systemem ocieplenia (BSO).

Podstawową wadą tej metody jest mała odporność na działania
mechaniczne i niewłaściwe wykonawstwo. Już po kilku latach tynk może
odstawać czy odpadać od warstwy izolacyjnej, toteż metodę zaleca się
stosować na budynkach o ograniczonym dostępie. Należy również pamiętać,
że metodę lekką mokrą można stosować wyłącznie przy odpowiednich
warunkach atmosferycznych, tj. umiarkowane zachmurzenie, brak silnego
wiatru i opadów, temperatura 5-25 stop.C.

Metoda ciężka mokra

Metoda ta jest bardzo zbliżona do metody lekkiej suchej. Jednak
zamiast cienkiej warstwy tynku, stosuje się ciężkie tynki
cementowo-wapienne, grubości 1,5-2,5 cm. Wzmacnia się je stalową siatką.

Metoda lekka sucha

Metoda lekka sucha to sposób ocieplenia i wykończenia ścian budynku
bez stosowania klejów, zapraw czy innych materiałów zawierających
wodę.  Wszystkie warstwy izolacji mocowane są mechanicznie przy użyciu
gwoździ, śrub, plastikowych kołków lub zszywek.

Metoda ta polega na ułożeniu izolacji termicznej na ścianach domu
pomiędzy listwami rusztu konstrukcyjnego, do którego mocowana jest
niemal dowolna warstwa elewacyjna, np. siding winylowy, deski, panele.

Najpierw na przygotowanym drewnianym
ruszcie konstrukcyjnym kładzie się materiał izolacyjny (np. styropian
czy wełnę). Na nim – izolację przeciwwiatrową, wykonaną z folii
polietylenowej o wysokiej paroprzepuszczalności, dodatkowo uszczelnioną
folią samoprzylepną i przymocowaną za pomocą zszywek lub gwoździ z
szerokimi łebkami.

Następnie wykonuje się ruszt
dystansowy,wykonany z listew lub desek sosnowych bądź świerkowych.
Listwy muszą być przybijane pionowo, aby umożliwić przepływ powietrza
pomiędzy izolacją termiczną a okładziną elewacyjną. Ostatnią warstwę
stanowi okładzina elewacyjna, zależna od naszych upodobań czy
architektury regionalnej.

Zalety i wady

Metodę lekką suchą poleca się każdemu, kto
nie zdążył z ociepleniem budynku przed zimą, ponieważ może być
wykonywana w niemalże każdych warunkach atmosferycznych. Jej montaż
jest niezwykle prosty.

Metoda ta nadaje się do ocieplania
wszystkich rodzajów ścian, zarówno nowobudowanych, jak i już
istniejących, bez względu na to, czy wykonane są z kamienia, cegły,
betonu, czy nawet drewna.

Wadą natomiast jest elewacja, jeśli nie dołożymy dostatecznych starań, aby zadbać o jej estetykę.