Budując dom zwykle zależy nam nie tylko na tym, aby miał on
ciekawy wygląd, ale również, żeby jego ogrzanie nie stało się zbytnim
obciążeniem rodzinnego budżetu.

Jest
wiele możliwości, aby oryginalny wizerunek budynku szedł w parze z
niedużymi kosztami jego ogrzewania. Z pewnością należy do nich budowa
ścian trójwarstwowych wykańczanych tradycyjnymi cegłami, ale warto to
zrobić znacznie taniej i ładniej. Jest to możliwe dzięki elewacyjnym
płytkom klinkierowym.

Płytki klinkierowe posiadają wszystkie właściwości tradycyjnych
cegieł klinkierowych, jednak są znacznie cieńsze, lżejsze, a przede
wszystkim dużo tańsze. Jednakże największą zaletą płytek jest ich
wspaniały estetyczny wygląd. W dodatku można wybierać miedzy mnóstwem
różnych wzorów i kolorów.

To jednak nie koniec zalet płytek klinkierowych. Ich dużym atutem
jest to, że w dłuższym okresie nie wymagają one absolutnie żadnej
konserwacji. W połączeniu z energooszczędnym systemem dociepleń fasad,
daje to naprawdę duże oszczędności.

Płytki klinkierowe posiadają jeszcze jedną istotną cechę –
zapewniają idealną izolację akustyczną, co pozwala cieszyć się we
własnym domu ciszą i spokojem.

Zrób to sam

1.
Ściana trójwarstwowa składa się z warstwy nośnej, izolacyjnej oraz
elewacyjnej. Jeśli dopiero budujemy dom, warstwę nośną może stanowić
typowa ściana wykonana z cegieł bądź pustaków ceramicznych lub
betonowych. Jeżeli natomiast myślimy o remoncie, równie dobrze możemy
wykorzystać już istniejące ściany. Zawsze jednak pracę musimy rozpocząć
od gruntownego oczyszczenia podłoża. Powierzchnie tynkowane trzeba
dodatkowo wyrównać, a w razie potrzeby uzupełnić tynk. Podobnie stare
powłoki malarskie mogą pozostać pod warstwą izolacyjną, o ile zostaną
właściwie dobrane do zaprawy klejowej.

2.
Kiedy podłoże jest już odpowiednio przygotowane, można zająć się
montowaniem izolacji. Przed przystąpieniem do układania pozostałych
warstw trzeba posłużyć się szyną kątową, która przejmie ciężar całej
warstwy izolującej. Mocujemy ją przy pomocy kołków z tworzywa
sztucznego, a następnie odpowiednio profilujemy, pamiętając o
pozostawieniu odstępu przy cokole. Potem możemy zająć się układaniem
płyt izolacyjnych na powierzchni ściany. Klej, który pozwoli je
przymocować, można rozprowadzić albo punktowo na samej płycie, albo
bezpośrednio na oczyszczonej ścianie. Zależy to od rodzaju płyty.
Przytwierdzając izolację w obrębie okien, należy nadać jej kształt
klina w miejscu parapetu, a w obrębie ościeży zmniejszyć ją do 2 cm.

3.
Kolejnym etapem jest zbrojenie naroży cokołów, co zabezpieczy je przed
obciążeniem uderzeniowym. W tym celu przyklejamy do nich tkaninę
pancerną, którą pokrywamy dodatkowo zaprawą klejową. To samo warto
zrobić w narożach elewacji i okien. Następnie do całej powierzchni
izolacji przyklejamy siatkę zbrojeniową, którą należy następnie
wygładzić. Tak przygotowane zbrojenie pozostawiamy do momentu związania
się warstw. Około dwa dni później trzeba zamocować kotwy z tworzywa
sztucznego, które częściowo przejmują obciążenia izolacji. Trzeba je
tak wwiercić, aby tworzyły lekkie wgłębienie w izolacji, po czym pokryć
całą powierzchnię (włącznie z kotwami) drugą warstwą zaprawy
zbrojeniowej i pozostawić na co najmniej tydzień, aby warstwy mocno się
związały. Zredukuje to podstawową skurczliwość.

4.
Ostatnim etapem prac jest układanie płytek elewacyjnych. Prace
najlepiej zacząć od okien. Nie można bowiem zapomnieć, że po nałożeniu
płytek ich szerokość w ościeżach się zmniejszy. Posługując się
poziomicą i ołówkiem, należy wyznaczyć warstwę grenadierską (tj.
szerokość płytek i spoiny). Aby jej nie zamazać klejem, nanosimy go
bezpośrednio na płytki, po czym mocujemy je na ścianie. Czynność tę
najlepiej rozpocząć od ościeży i następnie przejść do nadproży, w
przypadku których warto posłużyć się płytkami narożnymi. O ile to
możliwe warto zastosować wiązania 5/4.

Następnie przechodzimy do naroży ścian. Przy mocowaniu płytek
elewacyjnych zalecana jest metoda „pławienia”, polegająca na
rozprowadzeniu kleju na podłożu. Przed przytwierdzeniem płytki warto
nanieść na nią dodatkowe 1-3 cm kleju.

Następnie układamy elewację na powierzchni całych ścian. Polecamy tu
zastosowanie tzw. wiązania „wolnego” lub „dzikiego”, opierającego się
na układaniu na 1 m2 pasów z pięciu płytek, które docinamy specjalną
piłką. Na końcu, wyjątkowo starannie, mocujemy parapety. Montowanie ich
polega na nałożeniu warstwy kleju na zbrojenie i przytwierdzeniu
płytki, której cześć powinna wystawać na około 3 cm. Zapewni to
właściwe odprowadzanie wody deszczowej.

Ostatnią czynnością jest spoinowanie, czyli wypełnianie przestrzeni
między płytkami. Można to zrobić metodą szlamowania, polegającą na
rozprowadzeniu zaprawy do spoin na powierzchni całej elewacji i
następnym usunięciu jej pozostałości za pomocą packi z gąbką. Dobrym
sposobem jest również tradycyjne fugowanie półsuchą zaprawą spoinową.
Metoda ta jest zalecana w przypadku elewacji o gładkim licu.