Założeniem podstawowym jest dokładne oszlifowanie powierzchni. Prace tę powinien wykonać specjalista ze względu na zagrożenia, jakie wywołuje pył drewna (pył drewna dębowego i bukowego oraz niektórych drzew egzotycznych uznawany jest jako substancja rakotwórcza).

Konserwacja
Jeśli podłogi są powlekane lub lakierowane, to do bieżącej konserwacji stosuje się emulsję samopołyskującą lub zmywacz z połyskiem. Może jednak również wystarczyć czyszczenie przez wycieranie kurzu, lub odkurzanie. Od czasu do czasu podłogę należy przecierać szmatką wilgotną. Jeśli podłoga jest konserwowana pastą lub woskiem należy unikać kontaktu z wodą, gdyż w tych miejscach pozostają czarne plamy.

Wady i zalety eksploatacyjne
Parkiety uważane są za bardzo trwały rodzaj podłogi. Są one odporne na ścieranie i są “ciepłe”. Podłogi nie froterowane są ponadto bezpieczne ze względu na poślizg. Skuteczne zabezpieczenie powierzchni wystarcza na długie lata.

Tworzące się z upływem lat “ścieżki” lub “tory” można łatwo usunąć specjalnymi środkami konserwującymi. Miejsca uszkodzone w zbyt poważnym stopniu zaleca się przeszlifować i zabezpieczyć ponownie. Przy szlifowaniu zniszczone zostanie bowiem poprzednie zabezpieczenie. Szlifowanie gotowych parkietów z powodu ich niewielkiej grubości możliwe jest praktycznie raz lub dwa w czasie całego okresu eksploatacji, przy czym okres ten jest znacznie krótszy niż parkietu z klepek lub mozaiki.

Parkiet jest rozwiązaniem właściwym dla wszystkich pomieszczeń mieszkalnych poza narażonymi na wilgoć. Parkiet nie wyklucza nawet możliwości stosowania ogrzewania podłogowego, jeśli zostaną zachowane odpowiednie zasady przy jego układaniu. Jednak skojarzenie parkietu i ogrzewania podłogowego powinno być wyjątkiem, ze względu na dobre właściwości izolacyjne drewna.

Zaletą parkietów zabezpieczonych jest łatwość utrzymania podłogi w czystości przez zwykłe ścieranie kurzu lekko wilgotną szmatką . Natomiast jako wadę wymienia się fakt, że wszystkie środki konserwujące drewno zawierają składniki mniej lub bardziej toksyczne, które w znacznym stopniu uwalniają się przy ich nanoszeniu.

Podłoga z porami otwartymi lub zamkniętymi
Środki służące do blokowania porów są zróżnicowane pod względem składu chemicznego, wytrzymałości na obciążenia, toksyczności i właściwości wnikania w drewno. Powszechnie stosowane są lakiery DD (powłoka blokująca poliuretanowa), lakiery wodne (hydropowłoka) i lakiery SH (lakiery twardniejące w środowisku kwaśnym).

Lakiery SH przy wysychaniu oddają formaldehyd i ich stosowanie często w przeszłości prowadziło do zagrożenia zdrowia. Czy i na ile istnieje zagrożenie zdrowia z tytułu uwalniania się diizocyjanianów stanowiących składnik lakierów DD, nie zostało jeszcze ostatecznie ustalone.

Lakiery wodne mają z reguły znak “przyjazny dla środowiska” i w porównaniu z poprzednimi można je traktować jako nie stwarzające problemów. Nie są one jednak całkowicie pozbawione składników, powodujących problemy. Do tych składników należą: rozpuszczalniki, konserwanty z opakowań i śladowe ilości monomerów tak, że “aniołek” oznaczający brak uciążliwości nie sygnalizuje całkowitego braku zastrzeżeń.

Jako mało uciążliwą dla środowiska alternatywę zabezpieczania parkietów można traktować woskowanie i nasycanie olejami. Producenci barwników naturalnych wytwarzają również odpowiednie nieszkodliwe wyroby. Woskowane lub nasycane olejem podłogi są jednak bardziej narażone na działanie wilgoci i szybciej się brudzą, dlatego konieczne jest częste powtarzanie tych zabiegów konserwujących.

Literatura
Podłoga drewniana. Aprobaty techniczne – siedem numerów – Instytutu Techniki Budowlanej. Katalog 1998, Warszawa.
Posadzka drewniana. Aprobaty techniczne – osiemnaście numerów – Instytutu Techniki Budowlanej. Katalog 1998, Warszawa.