Plytki terakotowe produkuje się według normy PN-EN 87:1994.

Płytki terakotowe mogą być glazurowane lub nieglazurowane. W przypadku glazurowanych płytek terakotowych, glazurę nakłada się po prasowaniu półwyrobu.

Płytki 1. gatunku powinny w pełnym zakresie odpowiadać wymaganiom normy.

Jeżeli płytki terakotowe wykazują nieznaczne usterki optyczne, na przykład odchylenia w zakresie koloru, drobne błędy powierzchni itp., jednak technicznie są bez zarzutu, zalicza się je nie do 1. gatunku, lecz zależnie od stopnia wady do 2. lub 3. gatunku.

Wskazówki praktyczne
Zależnie od właściwości materiałowych, na przykład mrozoodporności, odporności na światło, niewrażliwości na plamy, wysokiej odporności na ścieranie, odporności na kwasy i ługi, a także od koloru i zdobienia powierzchni, płytki terakotowe stosuje się w wielu dziedzinach.

Ponadto płytki terakotowe nadają się szczególnie do pomieszczeń pracy i stref pracy z niebezpieczeństwem poślizgnięcia się.

Rozporządzenia o miejscach pracy, a także przepisy o zapobieganiu nieszczęśliwym wypadkom wymagają, aby podłogi w pomieszczeniach przemysłowych były równe, utrudniające poślizgnięcie oraz łatwe do czyszczenia.

Literatura
PETER-MICHAEL STANGE: Układanie glazury i terakoty. Muza, Warszawa 1998.
ULRICH WEI§: Urządzanie łazienek. Muza, Warszawa 1998.
Praca zbiorowa: Warunki techniczne wykonania i odbioru robót budowlano-montażowych. Budownictwo ogólne tom I, część 4. Arkady, Warszawa 1990.
PN-EN 87:1994. Płytki i płyty ceramiczne ścienne i podłogowe. Definicje, klasyfikacja, właściwości i znakowanie.
Płytka ceramiczna. Aprobaty techniczne (50 numerów) Instytutu Techniki Budowlanej. Katalog 1998, Warszawa.
DIN EN 176. Trockengepre§te Fliesen und Platten mit niedriger Wasseraufnahme von E <=?3 Gew.- % (Suchoprasowane płytki i płyty o niskiej nasiąkliwości wodnej E <=?3 % wag.).