Pompy ciepła pozwalają na odbiór energii cieplnej, której ogromne ilości utrzymują się w naturalnych pokładach. Trudnością w pozyskaniu takiej energii jest fakt, iż jej nośniki (ziemia, powietrze, woda) mają niską temperaturę, która niewiele odbiega od temperatury otoczenia. Z tego powodu wymienione źródła ciepła nie nadają się do bezpośredniego wykorzystania.

Pompy ciepła wykorzystują do działania lewobieżny obieg termodynamiczny. Elementy pompy ciepła tworzą zamknięty układ, wewnątrz którego krąży ekologiczny czynnik roboczy (R407C). Podlega on przemianom z postaci ciekłej na gazową i odwrotnie powodując przepływ energii cieplnej ze źródła dolnego do górnego. Proces ten obrazuje poniższy schemat.

W wymienniku ciepła zwanym parownikiem [2] czynnik roboczy w postaci mieszaniny cieczy i gazu ulega procesowi odparowania. Odbiera  w ten sposób energię cieplną z dolnego źródła [1]. Następnie czynnik zassany zostaje w postaci pary o niskim ciśnieniu do sprężarki [3] gdzie wzrasta jego ciśnienie oraz temperatura. Kolejnym elementem obiegu, do którego trafia czynnik w postaci gazowej jest wymiennik ciepła zwany skraplaczem [4]. Gorący i sprężony czynnik oddaje tu energię cieplną do źródła górnego [5] co powoduje jego skroplenie. Na drodze do parownika czynnik napotyka zawór rozprężny [6]. Jest to ostatni z elementów zamykający obieg termodynamiczny, który racjonuje ilość czynnika trafiającą do parownika. Procesowi temu towarzyszy obniżenie ciśnienia oraz temperatury czynnika.

W ten sposób czynnik krąży w obiegu termodynamicznym zapewniając cykliczność pracy pompy ciepła.