Uwe Szubert
Tłumaczył Bronisław Bartkiewicz
Tynki renowacyjne są to tynki o wysokiej porowatości i dobrej przepuszczalności pary wodnej oraz niskiej przewodności kapilarnej.
Tynki renowacyjne to przygotowane fabrycznie suche zaprawy (DIN 18 557). Stosuje się je głównie do murów uszkodzonych przez agresywne działanie soli i/lub wilgoci, również – jako zabieg osłaniający podczas osuszania obiektów budowlanych.
Przed przeprowadzeniem czynności naprawczych wskazane jest zawsze ustalenie przyczyny uszkodzeń, rodzaju i ilości agresywnego czynnika (zawartości wilgoci, zawartości rozpuszczalnych w wodzie, a szkodliwych dla murów, soli jak : chlorki, siarczany, azotany). Należy również ustalić stan przeznaczonego do renowacji muru pod kątem możliwości naniesienia tynku (jest to podstawa określenia zaleceń renowacyjnych i wyboru rodzaju tynku renowacyjnego).
Wskazówki praktyczne
Ponieważ tynki renowacyjne oferowane są zawsze w ramach pewnego systemu – zestawu (wyprawa natryskowa, tynk podkładowy, tynk renowacyjny) zaleca się stosowanie wyrobów jednego wytwórcy.
Szczególne znaczenie ma staranne przygotowanie ściany pod tynk. Wszelkiego rodzaju zanieczyszczenia: pozostałości starego tynku, zapraw, powłok malarskich na odnawianym murze należy dokładnie usunąć. Spoiny poziome i pionowe należy usunąć na głębokość co najmniej 2 cm. Następnie cały mur należy dokładnie oczyścić mechanicznie.
Wyprawa natryskowa nie pełni funkcji kryjących, powinna być nanoszona w postaci siatki.
Tynk renowacyjny nie powinien przekraczać grubości 2 cm. Przy większych wymaganych grubościach należy nakładać go dwoma warstwami.
Przy dwukrotnym nanoszeniu tynku warstwę dolną należy nakładać zawsze poziomo (np. za pomocą łopatki grzebieniowej).
Należy bezwzględnie przestrzegać odstępów czasowych pomiędzy nakładaniem warstw. Przed nałożeniem następnej warstwy powinien upłynąć co najmniej jeden dzień na każdy mm grubości tynku.
Tynki renowacyjne należy nakładać z zachowaniem możliwie najbardziej równomiernej grubości warstwy; wyrównywanie większych nierówności podkładu zaleca się potraktować jako oddzielny zabieg.
Tynki renowacyjne, tak jak i tynki zwykłe należy chronić za pomocą stosownych środków zaradczych przed nadmiernym wysychaniem: przy pogodzie suchej, silnym wietrze i nadmiernym nasłonecznieniu.
Przy wyborze warstwy kryjącej, nakładanej na tynk renowacyjny (warstwa wierzchnia, tynk nakrapiany, powłoka malarska) należy dostosować przepuszczalność pary i przewodność kapilarną powłoki do tychże cech tynku. Nie może to negatywnie wpływać na właściwości całej konstrukcji.
Rozwiązania alternatywne
Usunięcie soli i osuszenie muru, np. za pomocą tynków reaktywnych lub metodami elektrokinetycznymi (jak dotychczas jednak jeszcze dyskusyjnymi).
Literatura
ETTEL, DIECKE, WOLF: Bautenschutztaschenbuch (Poradnik ochrony budowli). Verlag f.r Bauwesen, Berlin-M.nchen 1992.
HILBERT, MfLLER-ROCHHOLZ, ZINSMEISTER: Salzeinlagerung in Sanierputze (Odkładanie się soli w tynkach renowacyjnych), Bautenschutz und Bausanierung, 15/1992.
SCHńFER: Sanierputze WTA; Einsatz bei historischen Geb-uden (Tynki renowacyjne WTA; Stosowanie w budynkach zabytkowych) . Bautenschutz und Bausanierung, 1/1993.
PN-90/B-14501. Zaprawy budowlane zwykłe.
DIN Merkblatt 2-2-91. Sanierputzsysteme,WTA (Instrukcja 2-2-91 Systemy tynków renowacyjnych WTA).
DIN 18 550. Putz, Putze aus Mżrteln mit mineralischen Bindmitteln (Tynk, tynki z zapraw z mineralnymi środkami wiążącymi).
DIN 18 557. Werkmżrtel, Herstellung, fberwachung und Lieferung (Zaprawy prefabrykowane, Wytwarzanie, Kontrola i Dostawa).
Artykuł wydrukowany z Budownictwo i budowa domu dla profesjonalistów – SolidnyDom.pl: http://solidnydom.pl