Są to tynki o szczególnie korzystnych właściwościach izolacyjnych, o maksymalnej przewodności cieplnej 0,2 W/(m Y K), wykonywane na bazie spoiw mineralnych, przy użyciu organicznych lub/i nieorganicznych lekkich wypełniaczy. Tynki termoizolacyjne są stosowane dla poprawienia izolacyjności termicznej starych i nowych ścian (także lekkich ścian murowanych oraz ścian betonowych), jak również jako izolacja wewnętrzna ścian w obiektach zabytkowych (np zbudowanych w technologii muru pruskiego).

Z uwagi na powierzchnię wrażliwą na uszkodzenia mechaniczne, tynki termoizolacyjne wymagają warstwy ochronnej. Z tego powodu system zwany tynkiem termoizolacyjnym składa się ze spodniej warstwy tynku o wysokiej izolacyjności termicznej oraz wierzchniej warstwy tynku ochronnego, odpornego na działanie wody. Obydwie warstwy są wykonywane z gotowych mieszanek czyli suchych zapraw, produkowanych zgodnie z wymaganiami normowymi.

Gotowa sucha zaprawa przeznaczona na warstwę spodnią, powinna zawierać mineralne substancje wiążące oraz przynajmniej 75% objętościowo spienionego polistyrolu. Inne wymagania stawiane materiałom do wykonania warstwy spodniej i wierzchniej, przedstawiono w tablicy 1.

Tynki termoizolacyjne, które nie odpowiadają wymaganiom normy DIN 18550, wymagają stwierdzenia przydatności do stosowania.

Podkład pod tynk powinien być zawsze przystosowany do rodzaju tynku i jego właściwości; luźne, nienośne warstwy podłoża, jak również kurz i inne naloty, powinny być dokładnie usunięte. Podkłady suche, w różnym stopniu wchłaniające wodę, należy obficie zwilżyć wodą, a następnie pokryć warstwą tynku podkładowego o chropowatej strukturze.

Tynki termoizolacyjne o grubości warstwy 40 do 60 mm należy wykonywać w dwóch etapach; pierwsza warstwa powinna mieć szorstką fakturę, dla zapewnienia dobrej przyczepności drugiej warstwy.

Powierzchnia spodniej, termoizolacyjnej, warstwy nie pownna być wygładzana, dla zapewnienia dobrej przyczepności dla warstwy wierzchniej, ochronnej.

Należy bezwzględnie przestrzegać gwarantowanego przez producenta okresu przydatności suchych mieszanek. Przed naniesieniem warstwy wierzchniej tynk warstwy izolującej powinien uzyskać odpowiednią minimalną wytrzymałość. W zależności od warunków atmosferycznych należy liczyć się z okresem oczekiwania od 1 do 2 tygodni.

Zarówno przy nakładaniu warstwy spodniej tynku, jak również warstwy wierzchniej, należy przestrzegać koniecznie grubości warstwy.

Na warstwę wierzchnią, ochronną, należy stosować tylko tynki o fakturze strukturalnej, na przykład tynk drapany, aby zamaskować powstawanie rys włoskowatych.

Rozwiązania alternatywne – zespolone systemy termoizolacyjne

Literatura
SCHUBERT U.: “Dem Putz muss man Zeit lassen” (Tynkowi należy zostawić czas na związanie), Baugewerbe 19/1990.
SCHUBERT P.: aW-rmed-mmputz – Eigenschaften, Anwendungsbereiche” (Właściwości, obszar stosowania). Bautenschutz und Bausanierung 2/1995.
PN/70-B/10100. Roboty tynkowe – tynki zwykłe. Wymagania i badania przy odbiorze.
PN/70-B/10101. Roboty tynkowe – tynki szlachetne. Wymagania i badania techniczne przy odbiorze.
DIN 18550. Putz; W-rmed-mmputzsysteme aus Mżrteln mit mineralischen Bindemitteln und expandierten Polystyrol (EPS) als Zuschlag (Tynki termoizolacyjne z suchych zapraw zawierające spoiwa mineralne oraz spieniony polistyrol).