Zaprawy tynkarskie dzieli się, zależnie od ich właściwości (rodzaj spoiwa i wytrzymałość na ściskanie), na grupy. Klasyfikacja zapraw tynkarskich przedstawia się następująco:

Wskazówki praktyczne
Obecnie większość tynków wykonuje się z fabrycznych zapraw suchych. Przy przemyślanym i fachowym układaniu zawsze osiąga się wymagane właściwości tynku. W przypadku zapraw sporządzanych na budowie (niefabrycznych), proporcje mieszanej zaprawy powinny odpowiadać wymaganiom norm. W ten sposób wymagania stawiane określonej grupie zaprawy tynkarskiej da się wypełnić bez trudu. Naturalnie właściwości tynku nie zależą wyłącznie od składu zaprawy, lecz także od wielu czynników występujących podczas jej wykonywania, układania i twardnienia.

Literatura
Warunki techniczne wykonania i odbioru robót budowlano-montażowych. Tom I Budownictwo ogólne, część 4. Arkady, Warszawa 1990.
PN-97/B-10106. Tynki i zaprawy budowlane. Masy tynkarskie do wypraw pocienionych.
PN-90/B-14501. Zaprawy budowlane zwykłe.
Tynk. Aprobaty techniczne – 22 numery aprobat Instytutu Techniki Budowlanej. Katalog 1999, Warszawa.
Zaprawa tynkarska. Aprobaty techniczne – 14 numerów aprobat Instytutu Techniki Budowlanej. Katalog 1999, Warszawa.
DIN 18550-1. Putz. Begriffe und Anforderungen (Tynk. Pojęcia i wymagania).
DIN 18550-2. Putz. Putze aus Mżrteln mit mineralischen Bindemitteln. Ausf.hrung (Tynk. Tynki z zapraw na spoiwach mineralnych. Wykonanie).
DIN 18557. Werkmżrtel. Herstellung, fberwachung, Lieferung (Zaprawy fabryczne. Produkcja, kontrola jakości, dostarczanie).