Dietmar Klausen
Tłumaczył Bronisław Bartkiewicz

Zaprawy modyfikowane żywicami syntetycznymi są to mieszaniny składające się z: cementu, dodatków i prawie zawsze zdyspergowanej żywicy syntetycznej, która ma na celu poprawę określonych cech zaprawy/betonu.

Skład
Żywice syntetyczne, dobrze mieszające się z cementem, dodaje się w postaci doskonale rozdrobnionej do świeżej masy cementowej w ilości 5-20% masy cementu. Zawiesina żywicy może być zemulgowana w wodzie zarobowej lub dodawana w postaci sproszkowanej do sypkiego cementu. Kolejne dodatki, jak np. włókno mogą jeszcze bardziej poprawić techniczne i fizykochemiczne cechy zaprawy/ betonu. Można wyróżnić dwa rodzaje dodatków:

  • zawiesiny z materiałów termoplastycznych (np. polichlorek winylu – PVC) lub z elastomerów lub
  • zawiesiny zemulgowane w wodzie; wstępnie spolimeryzowane duroplasty (np. żywice epoksydowe), które tężeją dopiero po dodaniu do zaprawy lub betonu.

    Zaprawy cementowe, modyfikowane termoplastami określa się angielską nazwą "Polymer Cement Concrete" (skrót PCC), natomiast modyfikowane żywicami zemulgowanymi jako "Epoxi Cement Concrete" (ECC).

    Zaprawy PCC są z zasady dostarczane jako suche, ale już zmieszane z odpowiednią ilością żywicy.

    Cechy charakterystyczne
    PCC w porównaniu z tradycyjną zaprawą cementową odznacza się łatwiejszą zarabialnością, wyższą wytrzymałością na zginanie i przyczepnością, większą odpornością na agresywne czynniki chemiczne, lepszą zdolnością zatrzymywania wody, niższym modułem sprężystości i korzystniejszą odpornością na ścieranie. Wytrzymałość na ściskanie zmniejsza się szczególnie przy trwałym lub okresowym nasączeniu wodą. Odporność na przemarzanie ulega poprawie w stopniu nieznacznym, a kurczliwość również nie jest korzystniejsza.

    W tablicy 1 zestawiono wskaźniki charakteryzujące dojrzałą zaprawę modyfikowaną zawiesiną i dla porównania te same cechy zwykłego betonu.



    Zastosowanie
    Modyfikowane zaprawy stosuje się jako tynki wewnętrzne i zewnętrzne, na fasady, posadzki, zaprawy uszlachetniające przy konserwacji budowli z betonu (beton zastępczy), przy naprawach betonów w mostach i obiektach inżynierskich o dużej wytrzymałości.



    W praktyce można rozszerzyć zakres zastosowania. Minimalna grubość nakładanej warstwy PCC wynosi 1 cm, (dla porównania minimalna warstwa betonu natryskowego B II wynosi 3 cm); grubość maksymalna w indywidualnych przypadkach może dochodzić do 10 cm.

    Literatura
    SCHORN H.: Betone mit Kunststoffen und andere Instandsetzungstoffe (Betony z dodatkiem tworzyw sztucznych i inne materiały do napraw). Ernst und Sohn Verlag f.r Architektur und technische Wissenschaften, Berlin 1991.
    Zaprawa tynkarska. Aprobaty techniczne – dwadzieścia dwa numery – Instytutu Techniki Budowlanej. Katalog 1998, Warszawa.