Dietmar Klausen
Tłumaczył Bronisław Bartkiewicz
Zaprawy modyfikowane żywicami syntetycznymi są to mieszaniny składające się z: cementu, dodatków i prawie zawsze zdyspergowanej żywicy syntetycznej, która ma na celu poprawę określonych cech zaprawy/betonu.
Skład
Żywice syntetyczne, dobrze mieszające się z cementem, dodaje się w postaci doskonale rozdrobnionej do świeżej masy cementowej w ilości 5-20% masy cementu. Zawiesina żywicy może być zemulgowana w wodzie zarobowej lub dodawana w postaci sproszkowanej do sypkiego cementu. Kolejne dodatki, jak np. włókno mogą jeszcze bardziej poprawić techniczne i fizykochemiczne cechy zaprawy/ betonu. Można wyróżnić dwa rodzaje dodatków:
Zaprawy cementowe, modyfikowane termoplastami określa się angielską nazwą "Polymer Cement Concrete" (skrót PCC), natomiast modyfikowane żywicami zemulgowanymi jako "Epoxi Cement Concrete" (ECC).
Zaprawy PCC są z zasady dostarczane jako suche, ale już zmieszane z odpowiednią ilością żywicy.
Cechy charakterystyczne
PCC w porównaniu z tradycyjną zaprawą cementową odznacza się łatwiejszą zarabialnością, wyższą wytrzymałością na zginanie i przyczepnością, większą odpornością na agresywne czynniki chemiczne, lepszą zdolnością zatrzymywania wody, niższym modułem sprężystości i korzystniejszą odpornością na ścieranie. Wytrzymałość na ściskanie zmniejsza się szczególnie przy trwałym lub okresowym nasączeniu wodą. Odporność na przemarzanie ulega poprawie w stopniu nieznacznym, a kurczliwość również nie jest korzystniejsza.
W tablicy 1 zestawiono wskaźniki charakteryzujące dojrzałą zaprawę modyfikowaną zawiesiną i dla porównania te same cechy zwykłego betonu.
Zastosowanie
Modyfikowane zaprawy stosuje się jako tynki wewnętrzne i zewnętrzne, na fasady, posadzki, zaprawy uszlachetniające przy konserwacji budowli z betonu (beton zastępczy), przy naprawach betonów w mostach i obiektach inżynierskich o dużej wytrzymałości.
W praktyce można rozszerzyć zakres zastosowania. Minimalna grubość nakładanej warstwy PCC wynosi 1 cm, (dla porównania minimalna warstwa betonu natryskowego B II wynosi 3 cm); grubość maksymalna w indywidualnych przypadkach może dochodzić do 10 cm.
Literatura
SCHORN H.: Betone mit Kunststoffen und andere Instandsetzungstoffe (Betony z dodatkiem tworzyw sztucznych i inne materiały do napraw). Ernst und Sohn Verlag f.r Architektur und technische Wissenschaften, Berlin 1991.
Zaprawa tynkarska. Aprobaty techniczne – dwadzieścia dwa numery – Instytutu Techniki Budowlanej. Katalog 1998, Warszawa.