Uwe Schubert
Tłumaczył Wiesław Słowik
Zespolone systemy docieplające są wielowarstwowymi zestawami, które mogą być nakładane na istniejące ściany zewnętrzne, w celu polepszenia izolacyjności termicznej przegrody. Przy prawidłowym obliczeniu, zaprojektowaniu i wykonaniu, zestaw docieplający tworzy na starej ścianie osłonę termiczną, funkcjonującą z punktu widzenia fizyki budowli, w sposób jednorodny.
1 – warstwa nośna; stary podkład (np mur, mocny tynk)
2 – warstwa łącząca (klejenie punktowe, płaszczyznowe lub obrzeżne, także mocowanie przy pomocy specjalnych kołków),
3 – warstwa termoizolacyjna (spieniony polistyren, wełna mineralna),
4 – warstwa ochronna (tkanina lub siatka z włókna szklanego zatopiona w warstwie zaprawy),
5 – tynk zewnętrzny (na spoiwie mineralnym bądź na bazie żywic syntetycznych).
Wskazówki praktyczne
Punktowe połączenie warstwy izolacyjnej z podkładem prowadzi do koncentracji naprężeń i może być później przyczyną powstawania rys w tynku zewnętrznym. Lepsze jest łączenie płaszczyznowe, tj takie, przy którym efektywna powierzchnia klejenia wynosi min. 85 % powierzchni całkowitej, dla zmniejszenia naprężeń.
Na płyty izolacyjne należy stosować wysezonowany polistyren, gdyż w przeciwnym razie wskutek wtórnego skurczu powstaną rysy na powierzchni zewnętrznej tynku.
Izolacja termiczna powinna być uformowana w miarę możliwości w sposób ciągły (bez spoin), z ewentualnym układaniem materiału na zakład.
W miarę możliwości nie układać ścinków płyt, za wyjątkiem miejsc, gdzie jest to nieuniknione.
Siatkę lub tkaninę wzmacniającą z włókna szklanego dobrze jest umieścić w trzeciej części grubości warstwy zaprawy, licząc od wierzchu. Należy zwrócić uwagę na mocne połączenie masy zaprawy z siatką zbroje niową. Siatka wzmacniająca nie może być wykonana z materiału zawierającego aktywne alkalia.
Należy przewidywać możliwie długie okresy trwałości warstwy kryjącej siatkę wzmacniającą.
Na warstwę zewnętrzną nadają się wszystkie tynki, odpowiadające wymaganiom norm DIN 18550 – 18558, które mają odpowiedni opór dyfuzyjny oraz izolacyjność termiczną.
Współczynnik rozszerzalności cieplnej materiału warstwy 1 jest większy niż warstwy 2.
aT1 > aT2
Obydwie warstwy są w przybliżeniu jednakowo sprężyste i o jednakowej wytrzymałości.
Warstwa 2 ma niższy moduł sprężystości oraz mniejszą wytrzymałość niż warstwa 1.
Możliwe formy uszkodzeń w wielowarstwowym elemencie zewnętrznym z warstwami sztywno łączonymi, np. okładzina ściany zewnętrznej z tynku syntetycznego grubości 5 mm na warstwie izolacji termicznej.
Przyczyny: naprężenia rozciągające oraz ścinające wywołane wahaniami temperatury między dniem i nocą oraz latem i zimą (rys. 2)
1 + 2 warstwa jest za cienka, naprężenia rozciągające,
3 + 4 warstwa jest za gruba, naprężenia ściskające,
1 + 3 wytrzymałość tynku na ściskanie mniejsza niż przyczepność do podkładu,
2 + 4 wytrzymałość tynku na ściskanie większa niż przyczepność do podkładu.
Artykuł wydrukowany z Budownictwo i budowa domu dla profesjonalistów – SolidnyDom.pl: http://solidnydom.pl