Heinz Freudenberg – Tłumaczył Kazimierz Dąbrowski

Podbicie polega na zabezpieczeniu części istniejącego budynku (ścian, fundamentu) przed osiadaniem lub przesunięciem. W przypadku wznoszenia budowli przy już istniejącym budynku jego fundamenty muszą być podbite (podmurowane), gdy podstawa fundamentu nowego budynku jest położona poniżej poziomu istniejącego budynku. Podbicie można wykonać w obrębie wykopu jednym z następujących sposobów, w zależności od rodzaju gruntu i sytuacji fundamentu:

  • tradycyjne podbicie,
  • pale wciskane małej średnicy,
  • wzmocnienie podłoża gruntowego,
  • gwoździowanie podłoża gruntowego.

    Wskazówka praktyczna

    a. Tradycyjne podbicie
    Przy wykonywaniu wykopu pod nową budowę należy wykonać tzw. ławę na wysokości 0,5 m powyżej dolnej krawędzi istniejącego fundamentu.






    Z poprzecznych otwartych wykopów szerokości nie przekraczającej 1,25 m wybiera się grunt spod istniejącego fundamentu, a następnie wykonuje na odcinku podkopu nowe fundamenty pod obydwa budynki, jak również ścianę uzupełniającą jako podporę istniejącego fundamentu. Pomiędzy równocześnie wykonanymi odcinkami fundamentów powinny być wykonane kolejno co najmniej trzy dalsze odcinki o tych samych wymiarach wraz z odcinkami ściany podpierającej stary fundament. Podkopy o głębokości ponad 1,25 m muszą być wzmocnione. Dopuszcza się wykonywanie dcinków murów uzupełniających z cegły lub betonu klasy B 15.

    Przed przystąpieniem do pracy należy przeprowadzić sprawdzenie stateczności i stanu technicznego starego budynku, jak również wykonać badanie gruntu. Należy zachować wymogi bezpieczeństwa.

    Podbicia fundamentów nie wolno stosować wg DIN 4123, jeżeli:

  • poziom wody gruntowej nie znajduje się co najmniej 0,5 m poniżej planowanego poziomu posadowienia,
  • nowy wykop sięga głębiej niż 5,0 m licząc od poziomu istniejącego terenu,
  • istniejący budynek ma wysokość większą niż 5 pełnych kondygnacji.

    b. Pale wciskane małej średnicy
    Pale wciskane są to pale wiercone pionowo lub skośnie, które mogą być wykonywane w dowolnej długości. Zwykle średnica ich wynosi 250 mm. Mogą to być pale zbrojone podłużnie, betonowane na miejscu budowy lub pale o konstrukcji zespolonej z elementami nośnymi z żelbetu lub stali profilowej. Niewielka wymagana wysokość robocza od 1,80 m jest szczególnie korzystna przy niskich wysokościach pomieszczeń piwnicznych.

    Jeżeli chodzi o koszty podbicia fundamentów za pomocą pali wciskanych, to jest to zabieg bardzo kosztowny. Dlatego stosowany jest jedynie w szczególnych warunkach budowy.

    c. Wzmocnienie podłoża gruntowego
    Podbicie fundamentów poprzez wzmocnienie podłoża gruntowego przeprowadza się w gruntach niespoistych, zwłaszcza w gruntach sypkich. Polega na wtłoczeniu w podłoże gruntowe zawiesiny ze specjalnego cementu. Zastrzyki z żywic sztucznych lub z żelu sylikatowego są zwykle mniej wskazane ze względu na ochronę środowiska. Dlatego w przypadkach piasków średnioi drobnoziarnistych przeważa zastosowanie zaczynu wtłaczanego strumieniem gazu.

    Zwykle wtłaczanie środków iniekcyjnych w pory podłoża gruntowego następuje, np. przez otwory, za pomocą wciskanych lanc pod ciśnieniem 5 – 20 bar. W przypadku zastosowania wtłaczania strumieniem gazu, za pomocą pompy wytwarzającej ciśnienie 100 – 800 bar, uzyskuje się "wzruszenie" struktury gruntu i przy jednoczesnym tłoczeniu zaczynu cementowego – przemieszanie jego z gruntem.

    Przez zastosowanie takich iniekcji uzyskuje się prawie jednorodną strukturę gruntu wzmocnionego zaczynem cementowym, która – w zależności od rodzaju występującego gruntu – osiąga wytrzymałość średniej jakości betonu.

    d. Gwoździowanie podłoża gruntowego
    Zabieg gwoździowania, który z reguły stosuje się przy zabezpieczaniu gruntów skalistych, służy do nadania gruntom określonej wytrzymałości na rozciąganie. Występujący grunt usuwa się odcinkami spod fundamentu i zabezpiecza się go zbrojoną łupiną grubości ok. 15 cm z betonu nastryskowego. Następnie wciska się pręty stalowe ???20-28 mm), jak przy zwykłym zabiegu kotwienia. Prętów nie spręża się. Ich długość wynosi ok. 0,5 do 0,7 wysokości ściany. Odstęp między prętami ustala się na podstawie obliczeń statycznych.

    Literatura
    ŻENCZYKOWSKI W.: Budownictwo ogólne, tom 1/2, rozdział 2. Posadowienie budynków. Arkady, Warszawa 1981.
    RIZKALLAH V., HILMER K.: Bauwerksunterfangung, Baugrundinjektion mit hohen Dr.cken (Podbicie fundamentów. Iniekcje gruntów za pomocą dużego ciśnienia). Informationsreihe des Instituts f.r Bauschadensforschung, Hannover 1989.
    DIN 4093. Einpressen in den Untergrund, Planung, Ausf.hhrung Pr.fung (Wciskanie w grunt. Projektowanie, wykonanie, badanie).
    DIN 4123. Geb-udesicherung im Bereich von Ausschachtungen, Gr.ndungen und Unterfangungen (Zabezpieczenie budynków w obrębie wykopów, posadawiania i pogłębiania fundamentów).
    DIN 4124. Baugruben und Gr-ben, Bżschungen, Arbeitstraumbreiten, Verbau (Wykopy budowlane i rowy, skarpy, szerokości przestrzeni roboczej, deskowanie i rozparcie wykopów).
    DIN 4128. Verpre§pf-hle (Ortbeton – und Verbundpf-hle) mit kleinem Durchmasser (Pale wciskane (betonowane na miejscu i zespolone) o małej średnicy).